Мојата рана поезија!

Остани...
Ти што следиш бесконечни ѕвезди
Одмори се за миг...
Уморно бледо лице
чита смрт
во долината на мечтите..

Остани...
во мигот на бесконечниот простор...
на времето
Тешки камења лежат во долината на мечтите...
се тркалаат оставајќи трага..
на уморното бледо лице
што чита смрт..

14.12.1995 г.

Квечерина
го покрива градот...
со вечно спокојство...
Немирно си поигрува
исконската надеж со црвените рози
забодени во градската ограда...
Слушајќи ја приказната разлеана во неповрат.

Осамени камења покрај патот..
жежок асфалт, мирис на катран
под прозорецот на вечната младост..
Бесмртност во блиската далечина..
Бесмртност во реалната вистина...

04.04.1996 г.