Поглед..

Случајни минувачи ги крадат случајните погледи...ги крадат моите и јас ги крадам нивните...сите се непрогласени крадци на нештата што вредат многу повеќе од сите скапоцености...тажните очи откриваат светови недостапни...радосните ја објавуваат тајната што повеќе не е тајна...трагам по поглед што ќе стане мој...рефлекција од чувства во нечии туѓи очи....

израз

Им се препушти на нежните шепотења и се скри во светот што толку добро го познаваше...свет во кој никој немаше пристап...зашто беше само нејзин....само таа и постојаноста на мислите...само таа ги познаваше вистинските лица...без маски и...беше задоволна, беше среќна...само понекогаш кога стоеше цврсто на висините, кои беа реткост...висини со недостапни желби...се изненадуваше кога ќе ја измамеа сопствените размисли за нештата што беа толку опипливи...

Врата

Поминувајќи покрај старата дрвена врата нешто го сопре...некаква светлина пробиваше од трулото дупче на вратата. Внимателно погледна лево и десно, да види дали има некој во близина и полека и бесшумно го издолжи окото и како исплашено дете, ѕирна...

Неговата љубопитност растеше кога го откри скриениот свет од другата страна....не очекуваше таква возбуденост....го слушаше силното чукање на споственото срце и мислеше дека ќе експлодира.....повеќе не му беше важно дали некој ќе го забележи...тој уживаше и посакуваше ова чувство никогаш да не престане....се насладуваше од помислата дека е сведок на ваква несекојдневност...еуфорија во неговите сетила...и само каква упорност излегуваше од неговата решеност да остане до крај, без никаква трошка срам. Фигурите немо дефилираа пред него и не беа свесни дека некој ги набљудува, дека некој се насладува од нивната мизерија што сееше љубопитство...и што ако нечујно шетаа неговите мисли, сепак, знаеше дека некој ги слуша...но, не беше важно! Тој сѐ повеќе влегуваше во светот што нудеше нешто сосема поинакво, нешто што толку силно ги скокоткаше неговите сетила, го убиваше силното противење дека недозволено влегува во туѓо и непознато...И тогаш...силно чувство на одбивност го нападна и почувствува дека е време да се врати во својата толку позната сигурност, во школката каде што никој немаше пристап. А убавината зад вратата веќе се закачи за неговото срце...и силно го печеше, го молеше да остане...но, не, ризикот да се остане беше преголем... и полека се повлече назад, во реалноста, во димензијата на јавето кога силна светлина предизвика да ги отвори своите очи...сонот заврши...силниот впечаток остана во деновите што доаѓаа...