Тагата повторно бара внимание...чека трпеливо, и лукаво чкрта по ѕидиштата на моето срце...гребе нечујно, и ползи низ малите пукнатини...итро се прикрива во некаква меланхолија сакајќи да го украде и тоа мало парче радост..знакот „стоп“ не го препознава..и не го признава...доаѓа неповикана од аголот скриен во попатната станица...