Во своите монолози вешто ги прикриваше грубостите што ја опкружуваа наоѓајќи утеха во самата сила на постоењето..но, не беше доволно...и’ требаше повеќе, многу повеќе отколку што замислуваше..
и’ бегаа спомените што ги чуваше длабоко скриени во нејзината потсвест...полека стануваа бледи и осамени...
Често разговарајќи со својата осаменост, покриена со заборавот на времето, иташе кон надежта која ветуваше нешто сосема поинакво, нешто цврсто и сигурно... а безбројните патокази ја збунуваа...плашливо погледнуваше..секој миг очекувајќи дека ќе го види знакот што толку и’ беше потребен...
1 comment:
Dlaboko, dlaboko...Ah tie bezbrojni patokazi! No i megju niv se cuvstuvam privilegirano koga biram.
Pozdravce! Go sledam tvojot blog so golem kejf. Od Irena.
Post a Comment